SEN GİTTİN GÜL YÜZLÜM

Sen gittin Gül yüzlüm Bir kar tanesi olup Mekke’ye düşercesine Hani üşümüştün ya Soğuk betonlar üstünde Yine soğuklar düştü sana Süzülüpte konuverdin Karlar üstüne Yoktu cesaretleri Karşından gelmeye Sırtından vurdular Kalleşçesine. Sen gittin Gül yüzlüm Bir nefes bile Fırıldaklığa tahammülsüzdün Sürdürmeye kalktı mayasızlar Vatan toprağını Şahidiz ki karşı durdun Kızgındı Firavunlar Musa’ların yanında oldun Kolayın sahibi çoktur Talip oldun hep zor olana Sana düştü çile ve zulüm Bir an olsun Dönüp bakmadın Ne Servet ne makama Kimi zaman Yunus, Hacı Bektaş, Mevlana Kimi zaman benzedin Fatih, Yavuz, Osman’a. Sen gittin Gül yüzlüm Tohumlar saçarak An geldi Gerçeği haykırdın Bir başına kalarak Zaman oldu Ölümü bekledin zindanda Abdestini alarak Sen gidince biter sandılar Güzel adamlar Biter mi hiç Derdi zirve değil Zerre olanlar.

Mehmet Baykan/Mart 2020